از خواب های شاعری جوان

از اول دیوانه بود این دختر

با آن گوشواره ای

که از کاکتوس های وحشی برای خودش ساخته بود

و پیراهنی راه راه

که هزار زندانی خسته

در کوچه هایش قدم می زدند

چه وحشیانه زیبا بود

وقتی کتک می خورد و

مخلوطی از خون و دندان و شعر

از دهانش بیرون می ریخت

وقتی که ابرهای تاریک

آهسته پارو می کشیدند

در شرجی چشمهایش

آیا دیوانه نیست

کسی که دل به شاعری گرسنه ببندد؟

.

.

فکرش را بکن

آن قدر عاشق باشی

که شب ها

کفش پاشنه بلند بپوشی و

در خواب های شاعری جوان

قدم بزنی

.

.

آن قدر مهربان باشی

که سرت را از پنجره ی آفتاب بیرون آوری و

بر دفتر شعر همان جوان

شکوفه و

لبخند بیاری

.

.

آن قدر باشی

باشی

باشی

که لحظه های نبودنت را

جهانی از شاعران و شهیدان

انگشت حیرت،به دهان گیرند

.

.

از اول دیوانه بود این دختر

که در گذر از تند باد صحراها و صداها

گیسوانش به رنگ باران های نیامده

افشان شد

.

.

فرشید فرهمندنیا